خطر افول در کمین تولیدات کشاورزی استان تهران

به‌گزارش پایگاه خبری تحلیلی اقتصاد بازرگانی؛ بحران آب به عنوان یک کالای استراتژیک دارای پیامدهای مهمی است. شاید به نظر برسد از میان تمامی چالش‌های مرتبط با کمبود آب، پیامدهای امنیتی در ابعاد امنیت داخلی و خارجی حائز اهمیت است. پیامدهای بحران آب به قدری وسیع است که شاید نتوان آنها را به لحاظ ضریب اهمیت اولویت بندی کرد. جنس پیامدهای بحران کم آبی به نوعی است که هر پیامدی خود سبب بروز پیامدهای گسترده ای خواهد بود. در این میان بحران آب در استان تهران بسیار قابل تامل است.

استان تهران یکی از استانهای اثرگذار و اثرپذیر کشور به ویژه در زمینه آب است. به عنوان مثال آب استان تهران از استانهای مجاور تهیه می‌شود در صورت بروز هرنوع آسیب یا چالشی در منابع تامین آب، استان تهران با تبعات منفی  مواجه خواهد شد . از طرفی شرایط سیاسی و اقتصادی استان به گونه‌ای است که بروز تبعات منفی بحران آب بر سایر استانها نیز اثرخواهد داشت.

طبق جدیدترین بررسی معاونت اقتصادی اتاق بازرگانی تهران، بررسی آمار واطلاعات در کشور نشان دهنده ورود کشور و به طور خاص استان تهران به شرایط تنش آبی است.

باتوجه به ثبات بودن منابع آبی و افزایش جمعیت استان تهران در صورت عدم اتخاذ سیاستهای مناسب و به هنگام مدیریت منابع آب، رشد تقاضای آب و به دنبال آن تشدید ابر چالش آب استان تهران بدون شک و شبهه اتفاق خواهد افتاد. 

شرایط از زنگ خطر ، هشدار خشکسالی استان تهران فراتر رفته و استان به مرحله خشکی رسیده است و تداوم این وضعیت استان ضمن کاهش توان تولیدات کشاورزی استان تهدیدی جدی بر حیات بوده و عدم امکان زیست در بسیاری از مناطق آن را فراهم خواهد کرد.

بحران در تهران

اهم پیامدهای کم آبی استان تهران از نگاه تحلیلگران شامل جابجایی جمعیت، تغییر کاربری اراضی و تخریب منابع، کاهش تولید محصولات کشاورزی و امنیت غذایی، افزایش فرونشست زمین، محدودیت عرضه آب آبیاری و تحریک زلزله است.

چه باید کرد؟

به منظور مواجهه با بحران آب و تشدید آن در استان و کشور می بایست اقدامات سیاسی گسترده شامل اصلاح رویکرد برنامه ریزان کلان به مقوله آب و اقدامات اجرایی در دو بعد عرضه و تقاضا صورت پذیرد.

وجود محدودیت در منابع آب قابل استحصال کشور و افزایش روبه رشد جمعیت کشور به همراه افزایش نیاز به تولید مواد غذایی بیشتر و همچنین رقابت جهت دریافت آب بیشتر بین بخش های مختلف مصرف کننده و درهم تنیدگی مسئله آب با امنیت غذایی، اجتماعی، محیط زیستی و داشتن یک برنامه جامع، کاربردی و دقیق که نگاهی همه جانبه به مسائل آب داشته باشد ضروری است.

در رقابت بین بخشهای مصرف کننده، بازنده اصلی بخش کشاورزی بوده و روشن است از سهم آب این بخش برای جبران کمبود آب سایر بخشها کاسته خواهد شد که این مسئله از حیث امنیت غذایی، امنیت اجتماعی، امنیت زیستی، اقتصادی و ... نگران کننده است. در این راستا آمایش سرزمین و تدوین الگوی کشت مختص هر  منطقه و پایبندی به آن یکی از ضرورتهای برنامه ریزی در این حوزه است.

انتهای‌پیام/